Eg har trur eg har funne ut kva personar som irriterar meg aller mest. Dei er oftast i vidaregåandeskulealder og dei er lette å kjenne igjen. Dei kan vera høglytte, og dei bruker ofte veldig sterke ord. Det er ikkje russen eg meiner, sjølv om ein skulle tru det. Det er ungdomspolitikarane, og spesielt dei på venstre sida. Dei kan vera så himla innpåslitne at eg blir gal. Eg har opplevd så mange gongar at nokon vil verva meg, spesielt til RU og SU. Okei, greit nok, eg ser den. Mange trur jo også at eg er ru-ar eller su-ar, men neitakk altså!

Begeret mitt vart fyllt da eg var på globaliseringskonferansen, og det var nesten så eg kunne slått til nokon. Når du prøver å vera sosial med folk på din eigen alder spør dei ikkje eingong kva du heiter. Det fyrste folk seier er: "kva organisasjon er du her med?"
Eg svarar heilt enkelt: "ingen. Eg er her med meg sjølv."
"Fett, da kan eg verve deg til SU!"
"Nei, det kan du nok ikkje. Sorry!"
"Jo, kom igjen. SU er skikkeleg kult og blablabla.."
Og slik fortset det. Kva er det med desse folka som gjer alt for å få ein stakkar til å bli med i deira organisasjon? Det verkar som om dei lev for dette partiet sitt. Dei verkar så uvitande om alt det spanande som finst utanfor veggane på landsmøtet i sosialistisk ungdom. Ikkje misforstå meg nå, eg tykkjer poltikk er viktig og det er bra å engasjere seg. Men la nå meg seie nei utan at de skal byrje å leggje ut om kor bra dykkar parti er. Eg treng ikkje å forklare meg for deg når eg seier neitakk til å vera med. Grunnen eg gav ein gjeng med su-arar var at eg tykkjer ein blir mindre sjølvstendig når ein berre baserer seg på kva eit parti meiner. Eg tykkjer ein sjølv burde gjera seg opp meiningar utan å vera partipolitisk. Responsen eg fekk var: "kallar du oss usjølvstendige?"
"Ja." sa eg, også heldt dei kjeft.