For now I can only guess what's coming next

Oi. Denne bloggen har vore sovande sidan oktober 2012. Det er veldig lenge. Om eg skulle oppdatert slik som eg alltid har gjort, ville det vorte veldig vanskeleg nå. Eg har berre brukt denne bloggen for å få utløp for dei vonde tinga. Dette har vore mitt eige lille sanctuary, og så godt det har vore. Det er vel framleis ingen som les denne bloggen, noko som eigentleg alltid har vore veldig betryggande. Likevel skriv eg att. Dette er i alle fall eit forsøk.

Sist gong eg skreiv noko var det om at eg hadde flytta. Ny plass. Nye folk. Alt det der. Da kan eg vel fortsetje der. Eg har enda ein gong flytta. Nå går eg på folkehøgskule. Å byrje her har til nå vore det vanskelegaste eg har gjort i livet. Men eg er så himla glad for at eg gjorde det. Det har tatt meg ei stund å bli trygg her, og det er kanskje ein klisje å seie det, men folkehøgskule er så bra for meg. Eg passa jo aldri inn på vidaregåande, og sjølv om eg aldri skreiv meir etter eg flytta sist var det ikkje berre lett. Det gjekk sjølvsagt betre, og derfor vart det ikkje noko meir syting på denne bloggen her det året. Eg følte vel at eg voks frå det. Det er jo ganske så sant, for ho som sitt her nå er mykje eldre enn ho som kreiv det førre innlegget. Det har skjedd så mykje. Heldigvis har eg greidd å kome gjennom alt.

Eg veit ikkje kva eg kjem til å skrive om, eller om eg kjem til å skrive noko meir enn dette innlegget, men da har eg i alle fall gjort eit forsøk.

Eg har vore i India foresten. Her er Mads som ser på Mount Everest. Det var fint!