Eg føler meg berre håplaus. Det er ein slik dag i dag. Eg kjem sikkert til å gå på shopping etter skulen, og eg kjem til å føle meg mykje betre etterpå. Det er litt trist.

Eg veit ikkje kva eg vil gjera med livet mitt. Eg vil gjerne bu på Lillehammer, for det er ikkje så verst her. Eg har ikkje noko imot studiet mitt heller. Eg har ca. to vener her, og det er meir enn nok for å overleve. Så basically har eg det bra her. Men det er så mange andre ting eg har lyst til å gjera. Eg vil heller reise, jobbe, ta språkkurs eller gjera noko kult. Kanskje byrje på ei anna utdanning til og med. På eit tidspunkt må eg ta eit val, og eg byrjer å bli skikkeleg nervøs for akkurat det. Eg veit ikkje eg altså. Livet stressar meg..

Eg skjønar ikkje folk som er glade heile tida. Det er vel ingen som eigentleg er det? Folk som alltid skal vera superpositive til alt og prøver å rekruttere andre inn i sin lykkerus er noko av det mest slitsame eg veit om. Det er eit par her som er slik, men eg har skjønt at eg berre må ta avstand frå dei. Kombinasjonen falsk positivitet og min pessimisme er ikkje bra for nokon. Dei to sidene ser ut til å forsterke kvarandre. Da er det betre at eg berre irriterer meg og tenkjer eg er glad eg har meir realistisk tankegang enn andre.
Best for meg, tenkjer eg.

Så utruleg teit eg eigentleg er som berre dyrker min eiga tankegang. Ikkje at eg trur eg er best, men eg konkluderer ofte med "jaja, synd for dei andre". Eg blir nok aldri ein betre person.

Dagens ungdom ass

I dag er det "trafikkljosfest" på Studenten, og det er noko av det teitaste som er funne på. Dei fleste kjenner sikkert til det. Ein fest der konseptet er å vise gjennom fargane du har på deg om du er singel, oppteke eller ikkje heilt har bestemt deg. What? Det er så mange tema som kan vera kjempemorosame, også skal det alltid vera noko så teit. Eg blir usikker på om eg reagerer fordi eg berre er sjalu og bitter. Kanskje eg kunne hatt det kjempemorosamt om eg ikkje tenkte så mykje som eg gjer. Eg likar jo å vera full eg også, men det er så mange ting eg ikkje skjønar med min eigen generasjon. Men nei, det er ikkje noko å lure på, eg er ikkje sjalu. Det er faktisk berre teit. Det einaste som kanskje er verre, er festar med temaet "hore & hallik". Altså seriøst. Eg føler eg er hundre år gamal.

Folk

Av og til blir eg litt sur på meg sjølv fordi eg ikkje tek kontakt med folk. Eg kunne jo gått bort til dei og satt meg ned der. I staden vel eg å setje meg åleine med kaffen og macen min. Eg er verkeleg ikkje eit sosialt vesen. Skulle eigentleg ynskje eg var det. Men dei gongane eg har vore den som har gått bort og teke kontakt, har alltid vorte kleine situasjonar. Dette gjeld jo berre dei folka som ein liksom "må" vera venn med, slik som klassekameratar. Når eg tek kontakt med folk som eg genuint er interessert i å prate med, er det ikkje så kleint. Men det er jo som regel gamle folk på bussen eller folk som går tur med hunden sin. Poenget er at eg har eit problem med folk. Om det er ein gjeng på meir enn fire personar, blir eg berre stille. Eg seier aldri noko i slike mengder.

Eg trur det er i alle fall tre grunnar til det.
1. Eg blir heilt satt ut av korleis folk skal bevise seg sjølv overfor andre, spesielt i mengder.
2. Eg føler at eg ikkje har noko å bidra med, ikkje berre fordi eg har dårleg sjølvtillit, men fordi ein er liksom nøydd til å seie noko interessant eller morosamt og eg tykkjer det blir så påtatt.
3. Det er generelt få folk eg faktisk likar. Når ein da skal vera saman i ei mengde, er sjansen stor for at eg ikkje likar fleirtalet.

Dette handlar ikkje om at eg er ein overlegen dust som trur eg er så mykje betre enn alle andre. Det er ofte det folk trur om meg. Det handlar meir om at eg vil bli kjend med folk eg passar saman med, utan at ein skal prøve å imponere kvarandre. Eg blir også veldig sjenert i mengder fordi eg føler meg utsatt. Om eg seier noko der, er det mange fleire som dømmer meg. Det er sjølvtillita mi som ikkje er steinhard. Ikkje døm meg for det.

På skulen verkar det som alle skal bli bestevenner og vi skal ha eit supert klassemiljø og alt skal bli perfekt. Tanken er god, men det funkar ikkje slik. For å bli kjend med nokon treng ein tid. Det er dette mange ikkje skjønar. Ein blir ikkje bestevenn med nokon med ein gong. Sidan eg ofte held meg for meg sjølv eller ikkje er med på alt det sosiale, trur jo folk at eg ikkje likar dei. Det stemmer jo somme gonger, men ein treng ikkje å bli fornærma av den grunn. Folk må slutte å ta alt så personleg, jeez. Du er ein kul person, eg likar deg, men vi treng ikkje å bli bestevenner. That's it.