Eg skjønar ikkje folk som er glade heile tida. Det er vel ingen som eigentleg er det? Folk som alltid skal vera superpositive til alt og prøver å rekruttere andre inn i sin lykkerus er noko av det mest slitsame eg veit om. Det er eit par her som er slik, men eg har skjønt at eg berre må ta avstand frå dei. Kombinasjonen falsk positivitet og min pessimisme er ikkje bra for nokon. Dei to sidene ser ut til å forsterke kvarandre. Da er det betre at eg berre irriterer meg og tenkjer eg er glad eg har meir realistisk tankegang enn andre.
Best for meg, tenkjer eg.

Så utruleg teit eg eigentleg er som berre dyrker min eiga tankegang. Ikkje at eg trur eg er best, men eg konkluderer ofte med "jaja, synd for dei andre". Eg blir nok aldri ein betre person.