Det er noko rart med meg og denne bloggen. Eg blir lei og trur eg har vekst frå alt dette. Det har eg jo også på ein måte. Men eg kjem alltid attende. Eg har tenkt at det er over. Eg har til og med vurdert å legge alt bak meg og slette spora, men eg får det ikkje til. Mine innerste tankar og kjensler ligg mellom alle orda som står skrive her. Å fjerne dette frå livet mitt ville vore som å brenne ei dagbok. Eg klarar det ikkje.

Så da kjem eg jo alltid attende. Med eit blankt ark og nye kjensler. Eg har vel berre slått meg til ro med det nå, at eg treng noko som er fast og berre mitt. At det skulle bli dette her, var ikkje ein del av planen, men eg kan leve med det. Eg treng noko som minner meg på kven eg er når eg roter meg bort blant studie, gutar, alkohol og ukjende gater. Her har eg alltid visst kven eg er.